ابر اتفاق شگفت انگیز فضایی که بزودی رخ می دهد: برخورد دو سیاه چاله!

ستاره شناسان بر این باورند که ما به یکی از برجسته ترین رویدادها در نجوم مدرن نزدیک شده ایم. نوسانات در خوانش نور از مرکز کهکشان SDSS J1430+2303 نشان می دهد که دو سیاهچاله کلان پرجرم با جرم ترکیبی حدود 200 میلیون برابر که در طول یک رویداد برخورد بزرگ به سمت خورشید به سمت یکدیگر حرکت می کنند.

تماشای زنده نجومی بزرگ

اگر دانشمندان داده ها را به درستی تفسیر کنند، این رویارویی می تواند در کنار اولین تصویر از یک سیاهچاله که توسط تلسکوپ افق رویداد (EHT) گرفته شده است، به عنوان یکی از رویدادهای بزرگ نجومی مدرن در تاریخ رتبه بندی شود.

در این مورد، ستاره شناسان بر این باورند که داده های آنها نشان می دهد که دو سیاهچاله طی سه سال آینده غرق خواهند شد. لازم به ذکر است که 3 سال در مقیاس زمانی نجومی تقریباً معادل یک دقیقه است.

اما دانشمندان اذعان دارند که مشاهدات بیشتری برای تأیید همگرایی دو ابر سیاهچاله در قلب کهکشان SDSS J1429+2303 مورد نیاز است. این یافته ها در مجله Astronomy & Astrophysics پذیرفته شده و در سرور ArXiv موجود است.

اولین برخورد یک سیاهچاله در سال 2015 در نتیجه امواج گرانشی که در فضا-زمان ساطع می شوند، شناسایی شد. اما این برخورد، و همچنین مشاهدات آینده از آن، همه پس از پرتاب گرانشی، که سال‌ها پس از این رویداد رخ داد، شناسایی شدند. این بدان معناست که این برخورد احتمالی در مرکز کهکشان SDSS J1430+2303 می‌تواند اولین باری باشد که اخترشناسان می‌توانند چنین رویدادی را مشاهده کنند.

مشاهده یک برخورد فوق العاده سیاهچاله در زمان واقعی

یادآوری مهمی از این رویداد کیهانی است. سیاهچاله های پرجرم امواج گرانشی را در زاویه تولید می کنند که برای آشکارسازهای موج گرانشی فعلی بسیار ضعیف هستند. تقریباً تمام ادغام‌های سیاه‌چاله‌ها تاکنون توسط رصدخانه‌های موج گرانشی Ligo و Virgo شناسایی شده‌اند که هر دو قادر به تشخیص امواج فرکانس تولید شده توسط سیاه‌چاله‌های دوتایی هستند.

با این حال، ستاره شناسان بر این باورند که این رویداد همچنان مقدار زیادی نور در سراسر طیف ساطع می کند که می توانند برای مشاهدات دیگر از آن استفاده کنند. اگر این اتفاق بیفتد، زمان‌بندی آن می‌تواند به جامعه علمی کمک کند تا در مورد تکامل ابرسیاهچاله‌ها اطلاعات زیادی کسب کند.

سیاهچاله های دوتایی دو سیاهچاله هستند که در مدارهایی به دور یکدیگر می چرخند. اگرچه این مفهوم فقط نظری است، اما از نظر اخترفیزیکی مهم هستند، زیرا اگر امواج گرانشی وجود داشته باشند، قوی‌ترین در جهان خواهند بود. وقتی این سیاهچاله ها به اندازه کافی به یکدیگر نزدیک می شوند، با هم برخورد می کنند.

ما به طور کامل درک نمی کنیم که چگونه سیاهچاله های کلان جرم به این اندازه رشد می کنند، اگرچه شواهدی وجود دارد که نشان می دهد آنها از یک سیاهچاله دوتایی ادغام شده اند.

هنگامی که کهکشان SDSS J1429+2303 بر برخورد ابرچاله‌ها جایگزین می‌شود، ستاره‌شناسان مشاهدات خود را در این منطقه از فضا متمرکز می‌کنند تا داده‌های قبل و بعد از رویداد و پیامدهای آن و همچنین مکانیسم‌های درگیر را به دقت بررسی کنند. فهمیدن

در فیزیک این یک موج گرانشی است که از یک میدان گرانشی عبور می کند. وجود این نوع امواج از نظر تئوری توسط «آلبرت اینشتین» در سال 1916 از طریق نظریه نسبیت عام پیش بینی شد و صد سال بعد، در سال 2016، به کمک رصدخانه امواج گرانشی «لیگو» به صورت تجربی مشاهده شد. در سال 2017، سه دانشمند Rainer Weiss، Barry C. Brisch و Mercator S. Thorne به طور مشترک جایزه نوبل فیزیک سال 2017 را برای کارشان در مورد آشکارساز و مشاهده امواج گرانشی در LIGO دریافت کردند.

امواج گرانشی از نظر تئوری انرژی گرانشی را به صورت تابش منتقل می کنند. منابع قابل تشخیص امواج گرانشی شامل سیستم های ستاره ای دوتایی است که یکی از آنها کوتوله سفید، ستاره نوترونی یا سیاهچاله است. امواج گرانشی در واقع امواج کوچکی در تار و پود هستی هستند و مانند امواج اقیانوس هستند.

5858