تنهایی انسان معاصر در عصر هوش مصنوعی
فناوری کمک می‌کند با افرادی که علایق مشترک داریم از طریق انجمن‌‍‌ها و فروم‌‍‌های آنلاین ارتباط برقرار کنیم. با این حال ما تعاملات چهره‌به‌چهره را از دست داده‌ایم.
خبرگزاری علم و فناوری آنا، نوید فرخی: در دنیای مدرن هوش مصنوعی همه جا وجود دارد. ساده است نگاهی به اطراف بیندازید تا نشانه‌های آن را در تلفن همراه، منزل و حتی اتومبیل خود ببینید. این فناوری کمک می‌کند در تمام زمینه‌ها بهتر کار خود را انجام دهیم، اما با وجود همه مزایایش در نهایت باید از خود بپرسیم آیا هوش مصنوعی باعث تنهایی ما خواهد شد یا خیر؟
تنهایی یک احساس عمیق است. منظور از تنهایی فقط گوشه‌گیری نیست. بسیاری از مردم در یک جمع نیز احساس تنهایی می‌کنند. آنها ممکن است دوستان زیادی داشته باشند، اما باز هم احساس تنهایی و بی‌کسی کنند. تنهایی می‌تواند منجر به بروز مشکلات مرتبط با سلامت جسم نیز بشود. از این جهت مهم است که در نظر بگیریم که پیشرفت فناوری چگونه بر روابط ما تأثیر خواهد گذاشت.
هوش مصنوعی می‌تواند یک حس «ارتباط کاذب» ایجاد کند. شبکه‌های اجتماعی از الگوریتمهایی هوشمندی استفاده می‌کنند که می‌خواهند سهم بیشتری را از «توجه» ما به خود جلب کنند و ما را به اصطلاح Engage نگه دارند. آنها محتوایی را به ما نشان می‌دهند که دوست داریم. هوش مصنوعی همچنین می‌تواند باعث شود که ما با دیگران احساس «ارتباط نزدیک» پیدا کنیم. با این حال این ارتباطات اغلب سطحی است. ما ممکن است صدها دوست آنلاین داشته باشیم، اما هیچ یک را به خوبی نشناسیم. تعاملات ما خیلی شخصی نیست و گفتگوهای واقعی جای خود را به لایک و اشتراک گذاری داده‌اند. شیوه تعاملات اجتماعی بشر ناگهان تغییر کرده و این مسئله می‌تواند منجر به احساس انزوا شود.
علاوه بر این، روز‌به‌روز چت‌بات‌ها و دستیاران مجازی رایج‌تر می‌شوند. آنها می‌توانند گفتگوی انسانی را به ماهرانه‌ترین شکل ممکن تقلید کنند و همدم کسانی باشند که احساس تنهایی می‌کنند. اگرچه در ظاهر این قابلیت ممکن است مفید به نظر برسد، اما برای منِ مخاطب سؤالاتی به وجود می‌آید.
آیا یک ماشین واقعاً می‌تواند احساسات انسان را درک کند؟ آیا صدای یک هوش مصنوعی قرار است جایگزین صدای یک دوست باشد؟
برخی افراد استدلال می‌کنند که هوش مصنوعی کمک می‌کند با افرادی که علایق مشترک داریم ارتباط برقرار کنیم. انجمن‌‍‌ها و فروم‌‍‌های آنلاین می‌توانند مردم هم‌عقیده و هم‌رأی را دور هم جمع کند. با این حال این ارتباطات اغلب به واسطه صفحه‌نمایش موبایل و کامپیوتر انجام می‌شود. ما تعاملات چهره به چهره را از دست داده‌ایم. ما داریم از تفاوتهای ظریف زبان بدن و لحن صدای افراد دور می‌شویم.
کارشناسان معتقدند در حالی که این روزها با سرعت شگفت‌آوری به هوش مصنوعی متکی می‌شویم به تدریج مهارت‌مان در روابط واقعی کمتر می‌شود. ممکن است حتی فراموش کنیم که چگونه به حرفهای دیگران گوش دهیم و با آنها همدلی کنیم. مکالمات ما ممکن است سودمحورتر شود. این تغییر می‌تواند پیوندهایی را که بشر را در طی هزارهها به یک موجود اجتماعی مبدل کرده، از بین ببرد.
سؤال نهایی این است که چگونه بین فناوری و ارتباطات انسانی تعادل برقرار کنیم؟ ما باید مراقب نحوه استفاده از هوش مصنوعی در زندگی خود باشیم. هوش مصنوعی می‌تواند ابزاری برای ارتباط گرفتن باشد، اما نباید جایگزین مخاطبها شود. به عبارت دیگر ما باید تلاش کنیم تا از فناوری برای تقویت روابط خود استفاده کنیم.
بشر همواره با اطرافیان خود در تعامل بوده است. تعامل به معنای وقت گذاشتن برای خانواده و دوستان و شرکت در رویدادها و فعالیتهای اجتماعی است. این دست تجربیات است که زندگی ما را غنی می‌کند.
شاید در یک نقطه تاریخی ایستاده‌ایم. آموزش نقش مهمی در این فرآیند دارد. ما باید اهمیت ارتباط انسانی را به نسلهای آینده بیاموزیم. فرزندان ما باید درک کنند که اگرچه فناوری مفید است، اما نباید به قیمت روابط انسانی تمام شود. مدارس باید مهارتهای ارتباطی چهره به چهره و هوش هیجانی را در دروس خود بگنجانند.