واقعا این بود اسکار ۲۰۲۵؟

به گزارش تی تی آنلاین پرویز نوری در یادداشتی با این عنوان در روزنامه ابتکار نوشت:

هر سال به خودمان نوید می دهیم که شاید شاهد اسکارهای بهتری از سال های قبل تر باشیم. به چه امیدی ؟
به این امید که فیلم و فیلمسازان و بازیگران قابلی مجسمه طلایی را در دست بگیرند ؟ اما کدام فیلم و فیلمساز و بازیگری؟ و اصولا کدام سینما؟ سینمایی که هر سال ۹۹ درصدش فیلم های چرند و به درد نخور است.
وقتی فیلم هایی شاخص می شود آنورا و امیلیا پرز؛ تکلیف بقیه معلوم است. واقعا چه بر سر سینما آمده؟ آن سینمای جان بخش و زلال و متعالی چه شد؟ آن بازیگران قادر و توانا کجا رفتند؟ کدام کارگردانی وجود دارد که حتی سایه ای از هیچکاک و فورد و لین داشته باشد؟ فیلم ها انگار با بی تفاوتی و بی احساسی کامل ساخته شده اند. از روی استیصال اینکه به زور کاری کنیم فیلم یا کارگردان و بازیگر اسکاری شود؟ فقط کافی است که نگاهی کوتاه بیندازیم به سال هایی دور که نمی شد از بین آن همه فیلم و کارگردان و بازیگر یگانه یکی را به مثابه بهترین انتخاب کرد. چه فیلم ها و چه فیلمسازانی اسکار نگرفتند. ساموئل فولر نیکلاس ری رابرت آلدریچ یا دان سیگل به حساب نیامدند چه بازیگران توانایی که اصلا نادیده گرفته شدند مثل مونتگومری کلیفت لانا ترنر جان گارفیلد و آنتونی پرکینز یادمان می آید که فیلمی همچون همشهری کین یا مکانی در آفتاب یا سرگیجه را کنار گذاشتند و در عوض به بزرگ ترین نمایش روی زمین و هشتاد روز دور دنیا اسکار بخشیدند. آیا قابل چشم پوشی بود که فیلم بزرگی چون سرگیجه که امروز عنوان بهترین فیلم تاریخ سینما را به خود اختصاص داده نادیده گرفته شود؟  اینها که متعلق به پنجاه و شصت سال پیش است آن موقعی که سینما واقعا سینما بود حالا که دیگر از سینما جز تصاویری مسخره و بی معنا و بی حس و حال چیزی باقی نمانده است. وقتی به اسکارهای قرن بیست و یکم نگاه می کنیم حسی به ما دست می دهد که فرهنگ و هنر تا کجا سقوط کرده است. دیگر اثری نیست که ما را روزها و ماه ها و سال ها در ذهن نگه دارد.  همین است عاقبت اسکار ۹۷ ساله پیر که روزگاری به فکرها تعالی می بخشید. غصه مان گرفت و به یاد حرف آن فیلمساز افتادیم که گفته بود: «سینما مرده است.»

انتهای پیام