اتفاقی عجیب در لبه منظومه شمسی در حال رخ دادن است

به گزارش Clear Report، در حوالی هالووین، دانشمندان شاهد اتفاقی شبح آور و عجیب در لبه منظومه شمسی هستند و این هلیوپوز است که مرز بین Horsphere یا Heliosphere است. فضای عمیق (ماده بین ستاره ای)، جایی که ظاهر می شود، زوایای مورب غیر منتظره ایجاد می کند.

به گفته اسپیس، هلیوپوز بخشی از منظومه شمسی است که در معرض ذرات و یون های اعماق فضا قرار می گیرد. هلیوپوز مرز هلیوسفر یا ناحیه کروی اطراف خورشید است. هلیوپوز پر از میدان های مغناطیسی خورشیدی و باد خورشیدی است که از پروتون ها و الکترون ها تشکیل شده است.

هلیوسفر ناحیه حباب مانندی است که باد خورشیدی را در خود جای داده است. Horspehr کل منظومه شمسی و میدان مغناطیسی خورشیدی را احاطه کرده است که کیلومترها فراتر از مدار پلوتون امتداد دارد. پلاسمای پرتاب شده از خورشید (طوفان های خورشیدی) این حباب را در برابر فشار گازهای بین ستاره ای، هیدروژن مولکولی و هلیوم که در کهکشان راه شیری منتشر می شوند، ایجاد و حفظ می کند.

جریان باد خورشیدی از خورشید شروع می شود و با سرعت تا ناحیه شوک پایان می یابد تا اینکه با رسیدن به این منطقه ناگهان کند می شود. منطقه ای که پس از خروجی برخورد قرار دارد به نام هلیوشث شناخته می شود. گوشته خورشیدی ناحیه مرکزی است که مرز انتهایی آن هلیوسفر است. به مرز هلیوسفر هلیوپوز نیز می گویند.

شکل کلی هلیوسفر به دلیل فشار و چگالی گازهایی که منظومه شمسی از آن عبور می کند و همچنین به خورشید تغییر می کند و کره کامل نیست. فقدان داده ها و طبیعت بکر و ناشناخته این مناطق منجر به ایجاد نظریه های بسیاری برای توضیح این مناطق شده است.

البته این ایده کلی مبنی بر تغییر شکل هلیوپوز جدید نیست. در طول دهه گذشته، محققان متوجه شده اند که هلیوپوز ثابت نیست. آنها این کشف را با استفاده از داده های Voyager 1 و Voyager 2 انجام دادند. این دو فضاپیما به همراه ماهواره بین ستاره‌ای کاوشگر مرزی ناسا (IBEX) تنها فضاپیمایی هستند که هلیوسفر را ترک کرده‌اند.

کاوشگر مرز بین ستاره‌ای ناسا (IBEX) انتشار اتم‌های خنثی پرانرژی (ENAs) را که هنگام تعامل باد خورشیدی و محیط ایجاد می‌شوند، مطالعه می‌کند.

اریک زیرنشتاین، فیزیکدان فضایی در دانشگاه پرینستون می‌گوید: «Space Voyager تنها اندازه‌گیری‌های مستقیم و در محل این پارامترها را ارائه می‌کند، اما فقط در یک مکان در فضا و زمان، و IBEX به سازمان‌دهی این داده‌ها کمک می‌کند.»

دانشمندان از این اطلاعات برای ایجاد مدل هایی استفاده کرده اند که چگونگی تغییر هلیوپوز را پیش بینی می کند. به طور خلاصه، باد خورشیدی و محیط بین ستاره‌ای به هم فشار می‌آورند و می‌کشند تا پایانی همیشه متحرک ایجاد کنند.

تحقیقات اخیر در مورد هلیوپوز داده هایی را نشان داده است که با یافته های قبلی در تناقض است. در طی چندین ماه در سال 2014، ماهواره IBEX درخشندگی اتم‌های خنثی پرانرژی یا ENA را تشخیص داد که نشان‌دهنده عدم تقارن در هلیوپوز است و تیم بعداً دریافت که این عدم تقارن با مدل‌ها ناسازگار است.

علاوه بر این، دانشمندان با تجزیه و تحلیل داده‌های Voyager 1 و Voyager 2 دریافتند که هلیوپوز در مدت زمان بسیار کوتاهی به طرز چشمگیری تغییر کرده است. این به توضیح این موضوع کمک می کند که چرا بین دو کاوشگر ورودی به فضای بین ستاره ای، که به ترتیب در سال های 2012 و 2018 رخ داد، چنین شکاف بزرگی وجود دارد. اما این نوع حرکت از طریق هلیوپوز نیز با این مدل ها در تضاد است.

در نهایت، محققان در مقاله‌ای که در مجله Nature Astronomy منتشر شد، این تفاوت‌ها را «آسینین و بالقوه بحث‌برانگیز» نامیدند.

زیرنشتاین گفت که دانشمندان در حال برنامه ریزی برای ادامه پروژه تا هلیوپوز بودند، به امید کاوش در مورد عدم حساسیت بیشتر نقشه برداری و شتاب بین ستاره ای ناسا (MAP)، یک ماهواره جدید و بهتر که می تواند ENA ها را شناسایی و مکان یابی کند، که در سال 2025 پرتاب می شود.

دانشمندان می گویند تا کنون، ما فقط می توانیم در مورد این پدیده پوشیده شده در اعماق منظومه شمسی حدس بزنیم.

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان