چرا معتاد عاطفی می‌شویم؟ – تی تی آنلاین

به گزارش تی تی آنلاین، کارشناسان در بررسی ها نشان می دهند که برخی افراد تحصیلکرده در خانواده از موفقیت خود پرهیز می کنند و گفته می شود حتی در این صورت است که می توانند احساس و سازگاری پایداری داشته باشند.

از این رو آنها به چیزهایی که ذهن و بدن در آنها رشد می کند عادت کرده اند. در این محیط، فرد می آموزد که در هر موقعیتی با استرس و اضطراب خود کنار بیاید و آن را به عنوان پناهگاهی (روانی) برای خود احساس کند. زیرا او با این احساس اضطراب به یک طریق ارتباط برقرار می کند.

این موقعیت ها به نوبه خود فرد را به «حرکات پیوسته» تبدیل می کند. ضمیر ناخودآگاه به اضطراب و اندوه معتاد می شود. از این رو، از آنجایی که او در منطقه ای است که جای نگرانی نیست، این موضوع او را می ترساند، زیرا احساس می کند در مهمان نوازی او نیست.

در این مورد چه می توان کرد؟ و چگونه می توان جلوی این احساس را گرفت؟

به گزارش هندوستان تایمز، برخی از روانشناسان فکر می کنند (به اشتباه) اضطراب و آسیب را به عنوان یک آغاز تمرین حرکتی معمولاً زمانی که تنها هستند یا در محیطی هستند که مضطرب نیستند، طبیعتاً فاقد حریم خصوصی هورمونی (هورمونی استرس) هستند که روش معمولی برای احساس حضور آنها در خانه است.

بنابراین (در واکنش های روانی و عمدتاً ناخودآگاه) سعی می کنند روابط خود را تحریک کنند یا اعمالی را تحریک کنند و باعث غم و اندوه در زندگی روزمره خود شوند. این فقط به وضعیت عاطفی فرد بستگی دارد که در آن احساس می کند بیشتر در خانه است (فقط به این دلیل که فرزندان آنها سال های خود را در اضطراب و اضطراب گذرانده اند و به این موقعیت عادت کرده اند).

روانشناسان تاکید می کنند که برای افرادی که بیشتر با این حالت ها درگیر هستند مهم است که بخشی از روز خود را در سکوت و مراقبه بگذرانند و به خود یادآوری کنند که “اشکالی ندارد که همیشه در معرض خطر یا مشکل نباشند. “؛ هنوز در تلاش برای خارج شدن از محیط است. از کسانی که در آنها هستند به دلیل خشم دوری کند.

این مشکل در واقع یک حالت اضطراب است. به آنها توصیه می شود که شکرگزار باشند. اگر مردی در حالت متلاطم بزرگ شده باشد، ثبات جدید و هولناکی خواهد داشت تا (برای شناخت بهتر خود) با خود صبور و دلسوز باشد.

انتهای پیام/