کشف یک سنگ ،تاریخ حیات اولیه را ۳۰۰ میلیون سال به عقب برد

محققان قبلاً ساختارهای کوچک، رشته ای و لوله ای شکل را در سنگ پیدا کرده بودند، اما به نظر می رسد این ساختارها توسط باکتری ها ایجاد شده باشند. با این حال، همه دانشمندان موافق نیستند که این ساختارها منشأ بیولوژیکی دارند.

اکنون پس از تجزیه و تحلیل دقیق تر، محققان کالج دانشگاه لندن ساختار بسیار بزرگتر و پیچیده تری را در داخل صخره کشف کرده اند که شبیه یک ساختار ساقه با شاخه های موازی در یک طرف به طول حدود یک سانتی متر است.

به گفته محققان، اگرچه تصور می‌شود برخی از ساختارها توسط واکنش‌های شیمیایی تصادفی ایجاد شده‌اند، اما ساختار ساقه با شاخه‌های موازی احتمالاً منشأ بیولوژیکی دارد، زیرا تاکنون ساختار مشابهی در اثر واکنش‌های شیمیایی ایجاد نشده است.

اولین حیات شناخته شده روی زمین تاکنون از یک سنگ 3.46 میلیارد ساله از استرالیای غربی که حاوی کرم های فسیلی میکروسکوپی بود، به وجود آمده است.

دکتر دکتر می‌گوید: «در این مطالعه ما شواهد مختلفی را بررسی کردیم که نشان می‌دهد چندین گونه مختلف باکتری از 3.75 تا 4.28 میلیارد سال سن دارند. دومینیک پاپینو، نویسنده اصلی این مطالعه در کالج دانشگاه لندن. زمین علوم زمین بود. این بدان معناست که حیات می تواند 300 میلیون سال پس از نصب زمین آغاز شده باشد. در جغرافیا، این فرآیند بسیار سریع و مانند چرخش خورشید به دور کهکشان ما است.

محققان همچنین به شواهدی دست یافتند که نشان می‌دهد چگونه باکتری‌ها به روش‌های مختلف به فعالیت آنها واکنش نشان می‌دهند. محصولات شیمیایی موجود در کانی‌های سنگی با میکروب‌های باستانی متشکل از آهن، گوگرد و شاید دی‌اکسید کربن سازگار هستند که اکسیژن آزاد آزاد شده را تشکیل می‌دهند و از طریق فتوسنتز در نور زندگی می‌کنند.

نتایج این اختراعات جدید نشان می دهد که تنوع حیات میکروبی ممکن است در خاک اولیه وجود داشته باشد. وجود آنها برای امکان حیات خارجی نیز پیامدهایی دارد.

در این مطالعه، محققان سنگ های کمربند را در فایل Novoagitok Queue (NSB) از Dr. پاپینو در سال 2008 جمع آوری شد.

پوسته نواگیتوک زمانی بخشی از کمربند بستر دریا بود و بنابراین حاوی برخی از قدیمی‌ترین سنگ‌های رسوبی شناخته شده روی زمین است که در کنار سیستمی از چاه‌های گرمابی قرار دارند که در جغرافیا آب اطراف زمین را گرم می‌کنند.

محققان سنگ را به قطعات لایه ضخیم کاغذ (100 میکرون) برش دادند تا ساختار هماتیت های میکروفسیلی ساخته شده و نوع اکسید آهن موجود در کوارتز را بررسی کنند.

ضخامت این سنگ بیش از دو برابر سنگ هایی بود که قبلا توسط محققان تشریح شده بود و به محققان اجازه می داد ساختارهای بزرگتر هماتیت را ببینند.

آنها این ساختارها و ترکیبات را با فسیل های مدرن و با زیست توده اکسید آهن با توجه به مزایای سیستم های مدرن مقایسه کرده اند.

علاوه بر آنالیز نمونه‌های سنگ‌ها در زیر نورهای مختلف و میکروسکوپ‌های رامان (که پراکندگی نور را اندازه‌گیری می‌کنند)، از گروهی از اجزای سنگ برای پردازش تا هزار تصویر با استفاده از دو تکنیک تصویربرداری عمیق با استفاده از یک ابر رایانه استفاده شده است.

اولین روش میکروتوموگرافی سی تی یا میکروتوموگرافی بود که به عنوان اشعه ایکس برای مشاهده هماتیت های داخل سنگ ها استفاده می شد. روش دوم یک پرتو یونی بود که برای بررسی قطعات سنگی 200 نانومتری با میکروسکوپ الکترونی یکپارچه در هر یک از بخش‌ها استفاده شد. هر دو تکنیک افکت برای ایجاد مدل های سه بعدی از انتهای مختلف استفاده شد.

محققان در تجزیه و تحلیل خود به این نتیجه رسیدند که هماتیت ها نمی توانند ساختارهایی را برای بیش از میلیاردها سال (دگرگونی) با فشرده سازی و حرارت دادن سنگ تشکیل دهند.

آنها گفتند که این ساختارها در روستاهای کوچکتر (کمتر تحت تأثیر دگرگونی قرار می گیرند) بهتر از روستاهای بزرگتر (که دگرگونی بیشتری داشتند) حفظ می شوند.

محققان همچنین سطوح عناصر سنگی کمیاب خاکی را بررسی کردند و دریافتند که سطح آنها با نمونه‌های سنگ‌های باستانی یکی است. از این رو او تأیید می کند که آن رسوبات دریایی به اندازه سنگ های آتشفشانی اطراف قدیمی هستند.